วันพุธที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553

เมื่อฝนซา

ฝนเริ่มซาแล้ว ต้นไม้หลังบ้านหลายต้นเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะเม็ดฝนที่ตกติดต่อกันเป็นเวลาหลายวันทำให้ต้นไม้ของผมมันอิ่่มจนถึงกับกระอักน้ำเลยทีเดียวแถมแสงแดดที่เป็นอาหารอันโอชะของมันก็หาได้มีทางเล็ดลอดออกมาจากก้อนเมฆอันหนาครึ่มไม่ แต่วันนี้ฟ้าหลังฝนแล้ว อะไรหลาย ๆ อย่างคงดีขึ้น เมื่อพายุพัดผ่านไป

วันพุธที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553

ทักทายยามฝนตก

         หลายวันหลายคืนกับเม็ดฝนที่ตกลงสู่พื้นดิน ทะเล  ต้นไม้ หลังคาบ้าน ฯ และลงสู่หัวของผม     บางครั้งอยากให้ฝนตกเพราะความชุ่มช่ำที่ตามมามันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ยามที่ต้องเดินทางธรรมดากับคนที่รถไม่มีหลังคา ก็ไม่ยากให้ฝนมันตกเท่าไรนัก แต่ถึงอย่างไรก็ตามเรื่องของฟ้า ใครจะไปห้ามได้ คนอยู่ใต้ฟ้าต่างหากที่ต้องเตรียมพร้อมและปรับตัวให้ได้ จึงจะทำให้เราอยู่ใต้ฟ้าอย่างมีความสุข